Het hele leven is nodig om te leren leven en te leren sterven.
Seneca

Vanaf jongs af aan voel ik me verbonden met de dood. Stilstaan bij de dood leert me dan ook lief te zijn voor mezelf en me vanuit liefde te verbinden met anderen.

Het citaat van Stef Bos geeft aan wat leven voor mij betekent: “Er zal altijd een tijd zijn van verliezen, van vertrouwen, van verlangen, een tijd van vergeten, van vergeven en een tijd voor alles zijn”.      

Leven is voor mij het ervaren van verbinding met mensen en met de natuur. Met handen die de aarde bewerken en met voeten die haar bewandelen. Met ogen die de wolken voorbij laten drijven en zich spiegelen in stilstaand water.

Ik beleef het leven met het lezen van een goed boek, theaterbezoek, gezellig samenzijn met gelijkgestemden, genieten van kinderen- en kleinkinderen, de natuur in te trekken en te zwemmen in meertjes.

Wonen betekent voor mij een plek hebben die bij mij past. In de wintermaanden woon ik in mijn huisje in Zuid Drenthe nabij de gezelligheid van het centrum van de stad Hoogeveen. Zomers geniet ik van de rust en de natuur van Noord Drenthe in mijn chalet in het dorp Zuidlaren. En dikwijls dwaal ik als oppas door het huis van degene die op vakantie is.

Als hoogsensitief mensenmens wil ik er graag echt zijn voor anderen. Contact van hart tot hart betekent voor mij, met een traan en een (glim)lach en zonder oordeel. Mensen die me kennen omschrijven me als sociaal, vriendelijk, warm, betrokken, integer en respectvol.

  Passie voor rouw en spreken

Meer dan een halve eeuw terug stierf het eerste kindje van mijn ouders op 7-jarige leeftijd. Rouwen betekende in die tijd je rug rechthouden, lippen op elkaar en vóóruit gaan. Ineens was mijn zus alleen. Na de woorden: “Verdriet gaat over met een kindje!” werden er 2 meisjes geboren, ik ben er één van. Zware rouwarbeid, die verlicht werd door de geboorte van onze jongste broer.

Als kind schreef ik al verhaaltjes in mijn geheime schriftjes, als volwassene kwamen er als vanzelf de 1-minuut gedichtjes bij en met het ouder worden werd het schrijven uitgebreid met de verhalen van mensen die ik spontaan tegenkwam in de bus, trein, op het werk, in mijn privéleven.

Ik verwonder me altijd weer opnieuw dat volwassenen en kinderen zich zo makkelijk openstellen en me vertrouwen. Daar ben ik dankbaar voor, want het betekent dat iemand zich veilig bij me voelt. Dat gevoel is de basis voor een open gesprek waarin gevoelens en gedachten mogen zijn zoals ze zijn.

Vanaf 2018 mag ik mijn passie rondom leven en dood professioneel vormgeven als funerair spreker, schrijf ik levensverhalen, spreek ze uit en begeleid ik bij rouwceremonies of een herdenking. Steeds weer ontroert het me te kunnen zeggen: “als je wilt, kan ik er voor je zijn zodat het een beetje makkelijker voor je wordt”. 

Als vrijwilliger begeleid ik nabestaanden naar de plek waar hun dierbare wordt of is begraven en luister ik naar het verhaal van hun leven en de dood.

 Werken met mijn hart

Tot 2019 heb ik binnen verschillende organisaties werk- en levenservaring opgedaan, zo ook in mijn voorlaatste functie als relatie- én psychosociaal counselor. In gesprekken met ouders en kinderen en de behandelingen die ik mocht geven heb ik gehoord, gezien en gevoeld wat rouw met volwassenen en kinderen kan doen, zowel mentaal als fysiek.

Vrijwilligerswerk doe ik sinds jaar en dag. Als hulpjuf bij een kinderkoor, collectant, coördinator voor de Hersenstichting, contactpersoon voor ouders bij de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenorganisatie en vanaf 2020 ben ik vrijwilliger bij de natuurbegraafplaats Hillig meer.

De laatste woorden van mijn ouders koester ik diep vanbinnen. De laatste woorden voor mijn dierbaren heb ik met liefde uitgesproken.